Vjeshta s'po don me ikë..., veç ledhaton me shina të imët syprinat e
etuna e i përdridhet dimnit idhnak, tue hapërda do re naziqe ndër qiejt e
malluem për gjama stuhish...
Pemët e zhveshuna, mundohen me ju rezistue ernave vjeshtore e shtrëngojnë
me afsh të fundmet gjethe të kuqërremta, që u ngjajnë buzëve të njomëzakeve tek
ecin të shkujdesuna bordurave të parqeve. Zogjtë shtegtarë ka kohë që kanë ikë,
të penduem që s’mujtën me parashikue huqet e vjeshtës. U nisën të heshtun në
karvanet qiellore e lanë pas çerdhe të brishta ndër qoshe ballkonesh, ku era
kolovit çarçafët e bardhë, që duket sikur ndjellin borën e vonueme.
Nga malet përkarshi vijnë përditë e ma të forta ushtimat e acarta të
tufaneve, kurse bardhësia që u ka veshë shpatet e pjerrëta, u jep mister e
hijeshi viganësh.
Fshesaret, pasi i mbledhin gjethnajat ndër grumbuj shumëngjyrësh, i
ngarkojnë ndër do thasë grykëgjanë, të cilët hidhen sipër karrocerive të
makinave kabahe e përfundojnë ndër gropat e hapuna në periferi, ku, të bindura,
presin pranverën për me plehnue tokat e ashpërsueme prej akullit e brymës së
ngime.
Qafat e vogëlushëve janë mbështjellë me shalle të leshta e kambët u
lagshtohen ndër pellgjet e rrugicave, kur rendin pas topit ose hallakaten ndër
oborret që gumëzhijnë hareshëm prej zanave të tyne.
Çadrat e hapuna kullojnë ndër duer elegante e qielli asht nder mbi pllakat
tekanjoze të trotuareve. Xhamat e vitrinave tundohen prej avujve të ekspresëve
e tymnajat e kafeneve krijojnë një cak të papërballueshëm pritmënie.
Vjeshta ndihet e dobët dhe nuk i reziston ma trokitjes idhnake të
dimnit, që e detyron t’i hapë portën e t’i dorëzojë, e lodhun, qytetin
zhurmëmadh.
No comments:
Post a Comment