Poezi - Paul Eluard

Te dua

Te dua per te gjitha grate qe nuk i njoha

Te dua per te gjitha koherat qe nuk i jetova

Per kundermimin e detit te gjere dhe per kundermimin

e bukes se ngrohte

Per boren qe shkrin per lulet e para

Per kafshet e dlira qe njeriu nuk i tremb

Te dua per dashurine

Te dua per te gjitha grate qe nuk i dashuroj

Kush me pasqyron vec teje vetveten e shoh fare pak 

Pa ty shoh vec nje hapesire te shkrete

Midis dikur dhe sot

Qene gjithe ata te vdekur qe i kaperceva 

duke ecur mbi kashte

Nuk mund ta shpoja murin e pasqyres sime

M'u desh ta mesoja fjale per fjale

Ashtu sic harron njeriu

Te dua per urtesine tende qe nuk e kam 

Per shendetin

Te dua perkunder gjithckaje qe eshte iluzion

Per kete zemer te pavdekshme qe nuk venitet

Ti pandeh se je dyshimi dhe je vetem arsyeja

Ti je dielli i madh qe me ngjitet ne koke

Kur jam i sigurt ne vetvete.

Paksa i shpërfytyruar

Lamtumirë trishtim

Tungjatjeta trishtim

Ti  je shkruar në vijat e tavanit

Ti je shkruar në sytë që dua

Ti nuk je tamam si skamja

Sepse buzët më të pikëlluara të shpalosin

Me një buzëqeshje

Tungjatjeta trishtim

Dashuri e trupave të dashuruar

Fuqi e dashurisë

Nga del befas dashamirësia

Si një bajloz pa trup

Kokë e zhgënjyer

Trishtim fytyrë e bukur

Përktheu: Edmond Tupe

E gjalla ime e vdekur

Në brengën time s’pipëtin asgjë,

Pres kot së koti, s’vjen njeri tek unë,

S’vjen ditën e s’vjen natën

Dhe vetë unë s’vij ashtu siç vija.

Nga sytë e tu u ndanë sytë e mi.

Besimin humbën edhe dritën humbën;

Të miat buzë u ndanë nga të tuat,

Të miat buzë u ndanë nga zbavitja,

Nga jeta dhe dëshira e dashurisë;

Dhe duart nga të tuat janë ndarë

Dhe s’mbajnë dot në gishta asnjë pupël;

Dhe këmbët janë ndarë nga të tuat,

S’çapiten dot e rrugë s’bëjnë dot.

Kështu na qenka thënë të shoh fundin,

Me fundin tënd;

Se jeta ime qenka nën pushtetin tënd,

Kjo jetë që më dukej pambarim,

E vetmja shpresë qenka varri im,

Ashtu si yti mes botës së shkujdesjes.

Kam qenë pranë teje, kam ftohtë me të tjerët.

Përktheu: Dritëro Agolli

Fytyrën kam ngjitur mbi xham

Fytyrën kam ngjitur mbi xham si rojë pikëllimi

Dhe nën mua dergjet qielli i natës

Dhe në pëllëmbët e mia u shtrinë pllajat

Në heshtjen e dyfishtë të horizontit.

Fytyrën kam ngjitur në xham si rojë pikëllimi,

Ty të kërkoj tej sinoreve të pritjes,

Tej sinoreve të vetes sime;

Aq shumë të dua, sa nuk e marr vesh

Se cili mungon këtu nga ne të dy. 

Perktheu: D.Agolli