Ernest Koliqi - Poezi

Shkodra në mëngjese

Këndojnë bashkë në mëngjese pesë kumbonare,
këndojnë në ajri mbi Shkodër ende fjetë:
mbi Maranaj qet vetllen kureshtare
agimi e hjedh në liqe synin e qetë.

Përhapë lajmin e zgjimit rrezja e parë
të parat pershendetje dridhen në heshti të lete,
e shpejt në at lavdi dielli, qi e veshë fare
Shkodra kumbon me zane, zhurmë e jete.

E ai diell prendvere i ri shprazet në shtepija
udha e lulishta tue ngjallë ngjyra e shkendija,
tue mbshtjellë gjithshka si nji tis ari, i holle:

skaj ne skaj si lum gzimi tue rreshqite
në syt e vashave, qeshë, e mbush me drite
kacurrelat e tyne kur shkojnë në shkolle.



Dua të shkruaj...

Nuk dua të luftoj
E urrej gjakderdhjen
...
Padrejtësi dot nuk duroj
As përbuzjen
As ndjekjen
...
Edhepse rëndë
Shumë padrejtësi ndjej
-
Nuk dua të hiqen koka
As kurrë nuk urrej
...
N'udhëkryqe interesesh
I prekur në zemër përherë
Bërtas e vuaj
...
Me dashuri dua ta ndërroj botën
Nuk heq dorë nga kjo
-
Gjithnjë e më shumë
Dua të shkruaj...
            



N'udhën time

Mund të ketë ndoj vonesë
Por mungesa kurrsesi
Sot as nesër
Askurrë
N'udhën time shekullore
Gjithçka në lëvizje
Me koordinim dashurie
Edhe këngët
Edhe vallet rrjedhin
Pandalur
Sikur sot
Deri në amshim
Përjetemot...
            



Pa humbur kohë

Le t'i mbledhim bashkë
Të gjitha legjendat nëpër shekuj
...
Le t'i hyjmë historisë
Të gjitha kronikat t'i shpalosim
Bashkë
Ta gjejmë të vërtetën udhë
Drejt fronit të dashurisë!