Teksa muzgu kacavirrej me ngut ndër faqet e pjerrëta të
asaj ngrehine gri, altoparlantët ulërinin me za krejet gjithfarësoj lajmesh.
Nuk dihej pse arkitekti pat’ vendosë që strehët të ciknin token e ndërtesa të
kishte atë pamje të zymtë, por, si pa e kuptue, kjo gja i bante kalimtarët që
shetisnin në sheshin rrotull saj me pëshpëritë.
-
A njitena në maje? – tha vajza, tue e prekë lehtë me buzë
rrazë veshit.
-
Kam frikë – belbëzoi djali, që e kishte kaplue nji afsh e
mezi priste me e përpie ndër krahë.
Zani i tij u zbeh prej jehonave marramendëse të pasdites.
Ishte prag feste, prandaj ndër ndriçuesit e rrugës ishin varë do flamurë
gjatosh, që thuhej se kishin pasaktësi në formë (sqepi i shpendit dykrenar
kishte deformime). Me siguri, ndonjë disenjator i rastësishëm kishte hekë
ndonjë detaj e kishte shtu ndonjë tjetër, pa mendue për pasojat. Mandej ai
model, tue u shitë ma lirë, ishte shpërnda si farat në erë. Si përherë, këto
gjana bajshin bujë e rrokopujeshin ndër bisedat e tymosuna të varg-lokaleve
ndër katet e para të pallateve. Eh, çfarë telashit!
Ata të dy nuk dojshin me ia ditë as për lajme, as për
marshe festive... Dielli kishte mbërrit kulmin e trekandëshit të pshtjellun me
zgip-muzg e vajza u nis e para me zanë rrezet e fundit bojshegë të perëndimit
vjeshtak. Djali e ndoqi si me mëdyshje tue ecë kambadoras ndër paretet e
rrëshqitshme të asaj pjerrtësie shterpe.
Tekembramja mbrritën në maje tue dihatë e sytë i
shdritshin prej kënaqësijet. Në atë naltësi të përshjellueme prej galdimit të
diell-hanës, ata ngjajshin me grizhlat fatsjellëse, që, kur pushojnë ndër
pragje dritaresh, i bajnë me andrru t’zotët e shpisë. Flokët ja shpupurishi
valëvitja e ethshme e nji flamuri me madhësinë e mrizit të përflakun të reve
mbi ta. Nuk dalluen asnjë deformim, teksa purpuri i tij mbështolli epshimin e
trupave gati me u ba nji.
Kurrë ma parë ngrehina trekandëshe nuk kishte rrezatue të
tillë mirësi...
Rozafa Shpuza
