Na ishte njiherë nji gjeth. Aq i ligsht ishte, sa askush nuk e vuni re kur qiti kryet rranzë murit të ngrehinës me lagshtinë në palc. Njashtu anemik, gjallonte tue u rrekë me ju përngja vllazënve ma të mëdhenj, që krenoheshin për vetinë e tyne përcëlluese. I qante zemra pse nuk e kishte edhe ai atë veti e nuk ishte i zoti me përcëllue ma fort se të tjerët...
Kaluen mote e qiejt derdhën tanë tërbimin e tyne mbi muret gri të asaj ngrehine, pa dashtë me ia ditë për gjethin bakeq të strukun mbas murit që, kadalë-kadalë, u përlye prej gjethnajës përcëlluese. Aq të thella i kishte rranjët hitha, nana e gjethit, sa çdo gur, çdo plasë, çdo myshk i mureve e hupi shpirtin e u ba pre e përcëllimit. Percëllimi pëshperitej gur mbas gurit tue edë nji rrjete shtrigane. Rrjeta përcëlluese endej gjeth mbas gjethit e kur i prekte në trup të pikasunit, goditja ishte fatale. Viktima futej në kurth e përcëllohej vetëm se mund ta kishte pa pak vranët ligësinë e hithës. Mandej, pa pike mëshire, fshikullohej me kamxhikë dreqnishit e ishte i destinuem me u kalbë nën pushtetin e hithës gjakpimëse.
Kërkush nuk ka me e besue, por gjethi bakeq u ba i pari i asaj gjethnaje makabre, se vetëm ai mundi me hekë qafe vllazinit, tue shartue krahët e vet me përcëllimin e tyne. Qilaret e ngrehinës u mbushën plot e përlplot me viktimat e përcëllimit, ishulli u skamnue, rrajt e hithës përpinë pragje e pullaze… Por gjethi bakeq s’kishte të njimë. Ai veç përcëllonte e kënaqej prej triumfit të vet.
Mbas nji tërmeti që shkundi çdo gur e gjeth në ishull, gjithkush mendoi se rrajtë e hithës u zhbinë e gjethi bakeq u fundos ndër gjirizet kundërmuese për mos e çue ma kryet... por magjia e errët ishte e pashpirt. Thonë, se nji bari gjeti në tokë nji farë të stërkeqtë, e prejse ju dhimbt, e mori me e ruejt në oborrin e vet. "Si fara e hithës"- kanë thanë të moçmit, gjethi bakeq rimbiu, por tashma kishte emën e pamje ma të moderueme...
Rozafa Shpuza
(shkurt 2015)
Kaluen mote e qiejt derdhën tanë tërbimin e tyne mbi muret gri të asaj ngrehine, pa dashtë me ia ditë për gjethin bakeq të strukun mbas murit që, kadalë-kadalë, u përlye prej gjethnajës përcëlluese. Aq të thella i kishte rranjët hitha, nana e gjethit, sa çdo gur, çdo plasë, çdo myshk i mureve e hupi shpirtin e u ba pre e përcëllimit. Percëllimi pëshperitej gur mbas gurit tue edë nji rrjete shtrigane. Rrjeta përcëlluese endej gjeth mbas gjethit e kur i prekte në trup të pikasunit, goditja ishte fatale. Viktima futej në kurth e përcëllohej vetëm se mund ta kishte pa pak vranët ligësinë e hithës. Mandej, pa pike mëshire, fshikullohej me kamxhikë dreqnishit e ishte i destinuem me u kalbë nën pushtetin e hithës gjakpimëse.
Kërkush nuk ka me e besue, por gjethi bakeq u ba i pari i asaj gjethnaje makabre, se vetëm ai mundi me hekë qafe vllazinit, tue shartue krahët e vet me përcëllimin e tyne. Qilaret e ngrehinës u mbushën plot e përlplot me viktimat e përcëllimit, ishulli u skamnue, rrajt e hithës përpinë pragje e pullaze… Por gjethi bakeq s’kishte të njimë. Ai veç përcëllonte e kënaqej prej triumfit të vet.
Mbas nji tërmeti që shkundi çdo gur e gjeth në ishull, gjithkush mendoi se rrajtë e hithës u zhbinë e gjethi bakeq u fundos ndër gjirizet kundërmuese për mos e çue ma kryet... por magjia e errët ishte e pashpirt. Thonë, se nji bari gjeti në tokë nji farë të stërkeqtë, e prejse ju dhimbt, e mori me e ruejt në oborrin e vet. "Si fara e hithës"- kanë thanë të moçmit, gjethi bakeq rimbiu, por tashma kishte emën e pamje ma të moderueme...
Rozafa Shpuza
(shkurt 2015)
