Refren marsi

Teshat e nderuna në ballkonin e katit të pestë të nji ngrehine rrjepun suvaje janë përpie prej vorbullave të marra të erës... A thue i gëzohen atij harbimi të pacak? Retë vikasin me za bubullimash e stërpiken me nuanca kumrijash që çukiten mes vedit mbi tela telefonash. 

Mbas pak ka me ra shi, por kjo asht gjaja ma normale për këta ditë të ujshme marsi. Gjunjtë e mi, të pasqyruem mbi pellgun bri bordurës, marrin forma abstrakte. Kalimtarët shkapeten ndër bori semaforësh, teksa pemët përkulen me puthë luledelet naziqe. 

Krejt shkujdesun fus duert ndër xhepat e pardesysë ku gjej nji biletë të zverdhun. Vë buzën në gaz prej kësaj vogëlsine. Eh, edhe vjet paskam veshë të njajtin pardesy e paskam pritë të njajtin autobus...

Më shkëput prej kujtimeve nji fshesare që kalon shisën poshtë kambëve të mia tue mërmëritë nji refren kange. Degëzat jeshije, të lidhuna me tel të trashë mbas bishtit t'gjatë të shises, gërdhishtin asfaltin e plasaritun e zhbajnë pasqyrimin e gjunjve mbi pellg. 

Prej larg vjen nji cingërimë bore kapërthyem fort me mirazhin e majëmaleve. I tutem huqeve të dimnit... anipse petalet e bardha të kumbulles, që i asht ngjeshë tanë epsh grrilave të nji dritareje, gicilohen papra’ me jehona pranvere... 

Rozafa Shpuza