Sytë i kishte ngulur përhumbshëm mbi atë ekran të akullt, kurse gishtat i përkëdhelnin lehtë tastierën. Këto ishin dy objektet me të cilat ishte e detyruar të kalonte pjesën më të madhe të kohës. E ndiente se pak nga pak po robotizohej, po humbte ndjesitë e brishta e po i dorëzohej pa kushte virtualitetit. Nganjëherë kujtohej se ishte në këtë prag gremine e dilte me vrull në dritare për të marrë ajër, për të parë qiell, pemë, tokë e për të dëgjuar cicërima apo fëshfërima gjethesh, por ato sikur ishin përpirë nga humbëtira e përjashta kishte mbetur vetëm amullia e një ditë të ngarkuar, që çapitej e lodhur. Atëherë ajo fikte kompjuterin me njëfarë inati të përzier me një ndjenjë të pakuptimtë për atë objekt të pajetë dhe merrte rrugën e heshtur për në shtëpi nën ritmin e pandryshuar të hapave, që pothuajse gjithmonë nguteshin. Dinte me hollësi çdo detaj të asaj rruge: pllakat që lëviznin në trotuar; bordurat, ku shpesh provonte veten se sa në ekuilibër mund të qëndronte, dhe ndërtesat, të cilat, me përjashtim të ndonjë afisheje, kishin kohë që s’i ndryshonin aspak fasadat e tyre. Zakonisht nuk takonte asnjë të njohur, se ai ishte një qytet i madh e i rrëmujshëm e të dukej sikur secili, i mbështjellë nga indiferenca e boshllëku, ngutej.
Të vetmit që s’e tradhtonin kurrë dhe kishin gjithmonë një buzëqeshje për të ishin gështenjapjekësja, me gishtat e nxirë dhe me faqet e kuqe nga prushi, që edhe në behar të joshte me ngrohtësinë e tij, lustraxhiu, që radhiste në një stol të vjetër kutitë e bojërave dhe hidhte furçën në ajër si ato klounët e cirkut duke thirrur: “Hajde lustra-boja!”, dhe diku në qoshe një djalë i ri i mbështjellë me zhele, që me dorën e shtrirë përpara belbëzonte ndër dhëmbë refrenin e përhershëm: “Ndihmojeni sakatin!”
Ndalte hapat para tij për t’i hedhur ndonjë lek e zemra i përpëlitej nga trishtimi. E ndërsa ai ngrinte kokën për ta falënderuar, ajo humbiste në vështrimin e tij, që rrezatonte mirënjohje e mister. Ajo çka i përjetonin sytë nuk mund të krahasohej me asnjë nga ikonat që ajo përdorte në bisedat virtuale, ku ishte perfeksionuar të buzëqeshte me një ikonë, të ngërdheshej me një tjetër e të mërzitej me një tjetër. Kaq shumë ishte përpirë nga ajo botë ikonash, sa para këtij lypësi e ndiente veten të paformë, si një masë e destinuar për t’u shpërbërë.
E trembur, shpejtonte hapat për t’iu larguar atij vështrimi depërtues dhe përzihej me turmën e kalimtarëve, që gjithmonë nxitonin, si për t’ia shtuar edhe më shumë ankthin. E teksa dita shuhej e nata si vello u përkëdhelej majave të larta të ndërtesave gri, pa sjellë asgjë të veçantë në jetën e saj, ajo, si çdo herë tjetër, do t’u ngjitej me vrap shkallëve, do të rrotullonte dy herë çelësin e do të përballej me të njëjtat mure memece e orendi simetrike. Televizori do të llomotiste pa pushim për një festë të dashuruarish e ajo, duke pirë çaj të përvëluar pa sheqer, do t’i uronte vetes ndonjë tufë mimozash, që mbase dikush kujtohej t’ia sillte.
“Uf, festë idiote!” - turfulloi me vete kur po mundohej të mbyllte sytë dhe u mbështoll si lëmsh me batanije, si për të qetësuar sado pak ato tallaze të shpirtit. Por një alarm acarues telefoni do ta zgjonte në mëngjes e do t’i afronte sërish të njëjtën rutinë zhurmash, që nga ekspresi i kafesë, boritë e paedukata të makinave, deri te melodia aq familjare e hapjes së kompjuterit, ku ikonat do të mbushnin fitimtare dritaret virtuale për t’u uruar “mirëmëngjesi!” miqve të përhershëm përtej ekranit. Heshtja tinëzare do të strukej nëpër skutat e pluhurosura të zyrës derisa dita të shuhej pa asnjë urim real e pa asnjë tufë mimozash, përveç lajthitjes së ikonave të dashuruara virtuale, që do t’i përshtateshin mrekullisht atmosferës së festës.
Itinerari i kthimit ishte i njëjti, por ajo s’do t’i vinte re as pllakat që lëviznin, s’do të provonte as ekuilibrin mbi bordurë, s’do t’i lexonte as afishet që llamburitnin nga reklamat e festës. Miqtë e saj besnikë, që prisnin ta përshëndetnin, ishin ndër vendet e tyre, me përjashtim të djalit në qoshe. Ajo rrotulloi sytë me shqetësim, pasi prania e tij ishte bërë pjesë e pandarë reale e ditës së saj. E kërkoi dëshpërimisht, sepse i mungonte ai vështrim i sinqertë, që e ndihmonte të mos pushtohej krejtësisht nga bota e ikonave. Tingujt e ëmbël që vinin nga një lokal aty pranë, e bënë të kthente kokën e të shihte në mes dhjetëra çifteve të dashuruara edhe djalin e qoshes, që i buzëqeshte aq çiltër mikes së tij e kushedi sa fjalë të ëmbla i thoshte.
Tiranë, 10 shkurt 2011
No comments:
Post a Comment