Sikur autobusi i unazës të ishte vonuar si përherë e ajo të shkonte vonë në atë takim, nuk do të ndodhte asgjë e jashtëzakonshme. Po atë ditë ai erdhi më shpejt, me atë turfullimin karakteristik që shoqërohej me një tym të shpifur, dhe njerëzit sikur nxituan për të hipur e zbritur, duke penguar njëri-tjetrin te dera. Iu desh të duronte me neveri të shtyrat e duhmën e rëndë që kundërmonte aty brenda dhe ua nguli sytë pemëve, që parakalonin pas xhamave si ushtarë të bindur.
Te stacioni i saj u ndalën pak njerëz e autobusi vazhdoi përsëri rrugën me atë ngutin e tij jo të zakonshëm. Ngaqë ishte herët për takimin, filloi të sorollatej në parkun aty afër. Ishte ai çast i ndërmjetëm kur dielli është në të perënduar e stolat nuk janë zënë ende nga çiftet e dashuruar. Rrezet e fundit u jepnin degëve të dendura të pemëve, që zgjatnin hijet e tyre elegante nëpër rrugicat e parkut, një ngjyrë të portokalltë.
Ulur në një stol të vogël pranë një këmbaleci tipik, si ato që përdorin piktorët, ai ishte përhumbur në krijimin e tij. Ajo u ndal instinktivisht në një distancë që mund të dallonte mirë gjithçka. Loja e penelave në telajon e pjerrët e magjepsi. Në fillim s’po e merrte vesh se ku i kishte ngulur sytë e çfarë pjese të peizazhit po hidhte në atë beze të tendosur fort. Bojërat përziheshin rrëmujshëm në tavolecën shumëngjyrëshe e peneli, pasi rrotullohej disa herë aty, lëshohej i etur për të shprehur gjithë impulset e imagjinatës së tij. Këto lëvizje të shpejta, si dhe nuancat e ngjyrave, që ndryshonin nga çasti në çast në kuadratin para syve të saj, e bënë ta humbiste sensin e kohës dhe ta harronte fare takimin.
Sikur të mos ishte hera e parë që shihte nga afër një piktor të zhytur aq përhumbshëm në botën e tij, ndoshta do të ikte e s’do të shtangej aty si e magjepsur. Sikur sytë e saj të mos befasoheshin nga ai kombinim i mahnitshëm ngjyrash e nga ato lëvizje marramendëse të penelit, do të vinte syzet e diellit e do të shijonte e qetë perëndimin. Por as bëhej fjalë që këmbët t’i bindeshin e ajo të vazhdonte shëtitjen në rrugicën e ngushtë të parkut. Nuk e mori vesh pse e befasoi ajo përzierje ngjyrash e ajo lojë e penelit, që u bindej gishtërinjve të ngjyer, të cilët s’mund t’i dalloje më nga tavolecoja që mbante në dorën tjetër. Nuk ia kishte vënë re deri atëherë tiparet, ndaj, kur ai ngriti kokën, ngaqë e ndjeu praninë e saj, ajo dalloi ca njolla ngjyrash në ballë dhe një palë sy me një shkëlqim të rrallë.
Sikur piktori të vazhdonte i qetë punën e ata të mos shkëmbenin atë shikim, sikur peneli i tij të mos e kishte atë magji për ta futur pa e kuptuar në një botë ëndrrash, sikur dielli të mos perëndonte në atë çast e muzgu të mos shtrohej ngeshëm në qetësinë memece të parkut, ajo do të takonte atë që e priste atje te stacioni e jeta e saj s’do të hynte në kësi labirintesh.
Ah, sa shumë “sikur” ka në jetën e secilit, sa shumë dilema e sa shumë nostalgji, sa shumë fjalë të pathëna e puthje të pashkëmbyera! Ajo psherëtiu thellë teksa po fshinte pluhurat e asaj pikure, që kishte vite që rrinte aty e heshtur, dhe ndjeu një si rrymë që t’i përshkonte trupin. E adhuronte dhe e urrente njëkohësisht atë hapësirë që kufizohej nga ajo kornizë indiferente prej druri, ngaqë kishte vetinë t’i kujtonte një përjetim të papërsëritshëm e pastaj ta përplaste ndër honet e errëta të vetmisë së shpirtit. Sa e kishte kërkuar atë piktor të paemër, që s’kishte mundur ta gjente askund! Sikur ta kishte takuar...! Sa i kishte munguar ai shkëlqim sysh në ditët monotone pa shtigje komunikimi! Sikur t’i kishte pranë...! Sa ishte penduar që atë buzëmbrëmje kishte ikur si e hallakatur me atë telajo të patharë ndër duar e nuk kishte shijuar puthjen e përzier me ëmbëlsinë e prekjes së gishtërinjve të ngjyrosur që e përkëdhelën lehtë! Sikur të zgjaste pafund ajo puthje...!
Sikur..., sikur..., sikur..., ajo s’do të qëndronte sot e përhumbur para një pikture anonime, që me magjinë e saj vazhdonte ta bënte të dridhej.
31 janar 2011
No comments:
Post a Comment