Shije andrrash

 

Në agun e kristalizuem të fillimvitit hodha sytë përreth e pashë se asgjë përtej mendsh nuk kishte ndodhë. Ishin ndërrue veç shifrat në kalendarin e murit dhe ishin boshatisë do shishe ma shumë në tavolinën e velun prej pjatave të përgjysmueme. Ndjej se kam shije të hidhun në gojë dhe kuptoj se andrra e nji nate ma parë s’ka kenë fort e kandshme. E di mirë se kjo hidhësi asht e vetmja gja që s’jam e zonja me e kapërdi. Qysh në vogli më ka miklue refreni i paragjumit “shifsh ëndrra të bukura”, e ai ka vazhdue me m’bëza lehtë në vesh si jehonë ogurmirë në çaste përhumbjesh. Po kush me ma pëshpëritë këtë refren tesh, kur ndërrimet e fletëve të kalendarëve hipokritë kanë marrë me vedi shpirtna njerëzish të dashtun e kanë lanë pas kujtime që bulojnë spontanisht ndër epilogë të mrrolun andrrash?

Eci mes këtyre ndjesish të hapërdame... Hapat përpihen prej monotonisë së ditëve, kurse baptima e tyne bahet gjithnji e ma shkallmuese. Në këtë vorbull udhëkryqesh, shkujdesshëm futem në ndonjë shteg të mjegulluem. E ashtu, me mendjen në erë, vazhdoj me hedhë ngutshëm hapat, me shpresën se kam me mbërritë atje ku andërroj. Shpeshherë ndodh që shtegu asht pa krye e unë kapërthehem e zhgënjyeme në murin e akullt të boshllëkut.

“Prit pak! – i tham vedit. Ku mbërrita kështu? Për ku isha nisë? Pse më tërhoqi deri këtu magjia e atij vështrimi e pastaj më lëshoi si gjeth vjeshte në batakun e baltosur të shinave të fundstinës?”

Tue kenë e magjepsun nga shija e ambël e andrrës, nuk i kisha vu re theqafjet, anipse frymëmerrja për ty e  hapëzoja  pas teje si hije e bardhë tue iu gëzu mesditave, kur hijet zhdukeshin e ne baheshim nji.

Por përplasja me asgjanë më përmendi dhe ndjeva se kisha mbetë vetëm.

Kam frikë me rifillu rrugëtimin ndër numrat e pashpirtë të kalendarit, por e panjohuna më grish e vazhdoj me ecë. Kthinat e ditëve, si magjistrica fjalëpaka, më thërrasin ndër kurthet e tyne.

- Ban sevap, he t’u realizoshin andrrat!

Ndalem para asaj dore të shtrieme mjerisht për kah retë e lodhuna prej gjamave të shiut. Sytë më njomen prej atij urimi, por hapat s’dojnë me ia ditë e gërdhishtin ma fort se kurrë trotuarin e dërrmuem prej peshës së tyne. Rrekem me krahasue shijet e andrrave. Kapërdij shijen e fundit e teksa përcillem ndiej nji aromë dehëse në ajri’...

Tesh e di mirë se andrrat janë nji mriz i paqtë ndjesish deri në çastin kur shkapetemi me muret e ftofta, që kishim andërrue me i kthye në ura. Lum kush mbërrin me blatue ura, se ka me pasë shije të mrekullueshme andrrash në shpirt!

 Rozafa Shpuza