Lojë avujsh

Pasqyra asht veshë me nji vel të njitrajtshëm avullit dhe silueta jeme n'të mezi dallohet. Uji që rrjedh furishëm prej dushit më krijon ndjesinë e nji dite me shi. Kjo ndjesi shpesh më përhumb. Rrëketë derdhen papushim e pasqyrës i zbehet përherë e ma shumë vetia e imitimit, prandaj tasheparë e fshij me gishtat e lagun. Në pjesët e vijëzume nga gishtat tinëzon imazhi i trupit tem të shkumuem, që i asht dorëzue krejt kënaqësisë së këtij çasti. Marrëdhania që krijohet mes meje dhe pasqyrës asht kaq e veçantë, sa, e pazoja me e zgjidhë këtë enigmë, filloj me këndue nën ritmin e rrëkeve.

 Se kush e ka vu atë pasqyrë aty e çfarë ka pasë ndërmend, s’e di, por e ndiej se prania e saj ka njifarë misteri. Ashtu e zhveshun jam krejt e pambrojtun prandaj mundohem me u mbulue me shkumën e bardhë.

 - Kot lodhesh me u dukë ajo që s’je! – më bahet sikur ndigjoj zanin e pasqyrës.

 - Pse po m’i thue këto fjalë? – e pyes qejfprishun, por pasqyrën e ka mbulue krejt mjegulla e unë s'mund të vazhdoj dialogun me asgjanë.

 Provoj me e fshi prap, por tisi i avullit asht dendësue e pasqyra ka humbë rishtas vetinë e saj. Tashma silueta jeme asht zhdukë e mu më kap ankthi i shpërbamjes. Ul kryet e provoj me kriju nji imazh real. Ngaqë sytë nuk ja mbrrijnë, duert mundohen me plotësue pjesët e pazëllit cullak, por asht e pamundun. Më duhet patjetër prania e pasqyrës. Saora kujtohem me e mbyllë çezmën. Sapo rrjedha e ujit ndërpritet, pasqyra fillon me u mburrë me vetitë e saj. Ndihem ma e qetë teksa përballem me siluetën e mjegullueme të trupit tem. Por, pa rrjedhën e ujit që më kujton shiun, magjia e këtij çasti humb, avulli zhduket, pasqyra bahet përherë e ma e tejpashme e format e trupit tem përherë e ma reale.

 - Kaq e shëmtueme jam? – belbëzoj e sytë më djegin prej shkumës që rrjedh nga flokët.

 - Nuk të kam pa asnjiherë ma të bukur, - meket zani i mjegulluem.

 Dëshiroj me u përsëritetë ai za, por asgja s’pipëtin. Ndoshta më kanë ba veshët, prandaj hapi me ngut çezmën, me shpresë që uturima e ujit me m’thanë diçka. Rrëketë fillojnë e harbohen në format e harkueme të trupin dhe silueta më hupë prore n'gojtë e mjegulles.

 Po më lodh kjo lojë e pasqyrës, s’po e njoh ma vedin! Ajo ka lujtë me mirazhe  e unë u jam përulë e bindun atyne tekave. Sa kohë ka vazhdue me m’joshë ky mirazh i mjegulluem? Nuk e di. Ndoshta gjithmonë. Kajherë mendoj se qyshkur kam fillue me komunikue me atë pasqyrë kam hamendesue peqafime që pres me i perjetue? Dal shpejt prej asaj humnere avullit dhe ftohtësia e pllakave më bjen në vedi.

 Jashtë fëshfërijnë degët e përqafueme të nji pjeshket, që sa ka fillue me çilë lule brishtake. Trupi avullon e i ban xhamat e dritares me e hupë paksa tejpashmëninë. Kam dëshirë të marrë me iu dhanë dikujt e ngutem me vizatue me gisht mbi xham portretin e atij që kurrë s'e takova...

rozafa shpuza

(Shkurt 2012)