Shpirti i nji qyteti me shi

Shi, shi e prap shi... Pellgje që përmbyten prej melankolisë, strehë që pikojnë mall, gjeth që rreken me mblu lakuriqësinë e parqeve të braktisun, hapa që lagen prej naivitetit të rrugicave biramele, çadra që përkunden nën ritmin e kalimtarëve të rrallë, foto albumesh të zverdhun ndër mote, zjerm e gështenja që gërsasin si me dashtë me të kthye në kohë...

-    Mirë se të gjeta, qyteti im!

Ai më përgjigjet me vikatjen e nji bubullime që shkapetet ndër xhamat e dritareve e kthehet prap për me u ba nji me zigzaken e zjarrtë që përshkon hapësinën. Qyteti asht mësu me këto flirte qiellore e laget tue ba sehir, ashtu i qetë e hirplotë.

Mbas shiut, askush s’e ven re avullin që ngutet me rrokë retë, teksa rrezet joshëse të diellit perkëdhelin me gishta të brishtë gjokset e limuta të pellgjeve buzë bordurave delikate. Fëmijët i përshkojnë tërthor këto pellgje tue i shkapërcy me hapa lozonjar. Diku, mbas mureve të nalta të oborreve, teshat e nderuna në tel përkunden prej erës së ftohtë që fryn prej Cukalit.

Prej nënhatllash ndihet përplasja e krahëve të pëllumbave, që, tue gugatë, nisen me vizatu nji vorbull bardhoshe në ajrin e lagështuem, e mjegulla hapërdahet befas. Edhe tjegullat e stivueme përsosmënisht avullojnë e mirazhi që shëtit mbi to kapërthehet me tymin e oxhakëve që vetmojnë si krijesa mitike.

Grilat kurioze çilin sytë jeshile e rrugët e qytetit gjallnohen, por askush s’ia ven re peshën mbi supet e lodhun, askush s’ia ndjen dihatjen që i përngjet frymëmarrjes që gufon krahnorët e dashnorëve para puthjes së parë, askush nuk ia përkëdhel britmat e shpirtit, anipse secili asht nji pore në lëkurën e tij të mplakun... 
Naten ka me piklu prap shi. Gjithçka ka u perserite si ne ritualet e legjendave e shpirti i ketij qyteti te moçem ka me u riperteri tue rrezatu miresi e mister.

Rozafa Shpuza