Tuesday, May 31, 2011
Sunday, May 29, 2011
Thursday, May 26, 2011
Wednesday, May 25, 2011
Frederik Rreshpja - Poezi
Ku ishe ti?
Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë?
Në ç’hënë barisnje vallë?
Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
Në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim?
Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
Pastaj erdhi prap nata
dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve.
Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
Pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave.
Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
Si një sovran që abdikon.
Ani, mua më zuri ky mallkim.
Po qysh bën pylli pa ty? Si del vjeshta?
A ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
Atëherë në emër të kujt do të bien gjethet?
Në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët?
Ah, zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!
Përgjithmonë
O ajr i mbrëmjes mbështillme, erdhi ora të vdes përsëri.
Kur të mbyllen sytë e mi, nuk do të ketë më det
Dhe varkat e lotëve kanë për të ngecur në sterë.
Shkoj dhe shirat po i lë të kyçura
Por do të kthehem përsëri në çdo stinë që të dua.
Une kam qenë trishtimi i botës.
O ajr i mbrëmjes mbështillmë, erdhi ora të vdes përsëri.
Ul kokën i lodhur
Më thërret një mjegull ulur diku
Mbi korijen e fjetur që premton mars
Dhe pikëllimi i dëborës me gjunj te burimi.
Mbrëmja rend drejt qiellit’
Hëna rend drejt një shtëpie resh.
O akuarel i lëvizshëm! Ti mua më thërret
Por më erdhi tepër vonë thirrja jote.
Koka ime e pabindur tek një alarm gjethesh
Që hedh përsipër dy grushta nate!
Monday, May 23, 2011
Puthja e Cubit - Migjeni
Edhe një prandverë ka ardhë. Prandvera e 17-të për Dilen, e cila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman, as më pak as më tepër se 17 vjet.
- Nano! Sa vjet kam? - pyeti nanën në shtëpi.
- Tashti i mbushë 17, bijo! - I tha nana me një dorë n'ijë e me tjetrën mbi sy, për m'u mprojtë nga rrezet e diellit.
Edhe Dila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman 17 vjet. Ashtu e shtrime, shikon qiellën e kaltërt dhe ndigjon cingaret, një të dashit të grigjës ma e hollë, dhe tjetra e lopës me za ma të trashë. Çohet herë herë e shikon bagtinë dhe prap shtrijet, me një dëshirë të vokët në gji. Sa fort Dila që i ndjen të 17 vjetat në vete! Kur në të kapërthyemit e dëshirës, ven shplakët në krye dhe ma fort shtrihet, ndjen si nder veshë dhe nder tamtha i rreh gjaku rrjedhje të forta dhe e ban me ndie edhe me dishrue ma tepër. Atëherë Dila mbyll sytë. Ashtu me sy mbyllë pret diçka. Buzët e saj të lagta e të çeluna përgjysë i terte flladi i lehtë.
Para ksaj prandvere bani një dimën acar. Bora që tashti shifet si kunorë vetëm nder bjeshkët e nalta, në dimën kish mbulue mbarë tokën. E stuhia e tmerrshme s'kish lanë pa futë borën deri ndër shpella mali dhe zgavrriqe drunjsh. Në kët acarim dimri dhe bishët e malit zbriten nëpër katunde te njerëzit. Por kta nuk i priten mirë. Bashkë me bishët e malit zbriti edhe Cubi, i cili ishte tmera për ata që kishin ndigjue për të e që nuk e njifshin. Në besë, në buk'e krypë, i ati i Diles e mbajti cubin si mik. Dhe gjatë një mueji sa ndenji Cubi në shtëpi te saj, Diles iu ba se ky Cub nuk asht ai Cub për të cilin flisnin se vret, grabit, përdhunon. Me të vërtet po at emen kishte; por jo nuk ishte ai. Cubit mik njezetekatërvjeçar i buzqeshej nana, i buzqeshej Prenda, e shoqja e re e vllaut, baba i fliste me za të butë e vllau këndonte me te. Cubi-mik ishte i mirë dhe të gjithë e nderojshin, Dila kanjëherë me dashje dhe pa dashje e shikonte në sy dhe kuqej, kanjëherë me dashje e pa dashje, tue bamë punë nëpër shtëpi, në të kaluem e prekte me krah dhe nga kjo prekje iu rritshin gjitë.
As nga armët e tija, rrypat me fishekë, pushka dhe revolja nga të gjitha këto Dila s'kish frigë. Një ndjesi e fshehtë rritej në zemrën e Dilës dhe sa ma shum ditë kalojshin aq ma e madhe bahej. Dhe ndiesia u ba dëshirë, dëshirë që të len pa gjumë.
Por një ditë, kur dielli sa një pare e madhe sermi u çfaq në qiell, Cubi shkoi. E Dila mbet vetëm me dashurinë për Cubin.
Asht e flakët dëshira e Dilës në një ditë të shkëlqyeshme prandvere kur, e shtrime në bar, ndjen se si i rreh gjaku ndër dej. Asht edhe ma e flakët dëshira e Dilës kur i ka syt'e mbyllun e me andrim vezullues don me krijue ate që s'ka. S'ka... Nuk u pa ma Cubi. E 17 prandvera të saja janë 17 thirrje të nxehta të heshtura drejtue Cubit.
Ashtu e shtrime dhe n'andrim Dila nuk desht t'i çeli syt' edhe se ndjeu mbi trupin e vet një peshë dhe prishi dihatunin e nji mashkulli e mbi buzët e veta të përvlueme një njomsi. S'i çeli syt'. Ndoshta kish frigë të mos prishi ekstazën në të cilën kishte ramë... E kur ndjeu lehtësimin e trupit i çeli syt. Por aty s'pa kend. U hodh nga ana e majt. Dila u drodh. "Ai asht! tha - Cubi!" dhe u vue në ndjekje të gjurmës majtas. Si e dehun, gjithnjë n'ekstazë. La grigjen, as që i binte ndër mend, pse kërkonte Cubin. Doli në rranxë të malit shkambuer. E thirri me emën, por bashkë me këmbët e saja që përplaseshin prej shkambit në shkamb, q'ashtu dhe thirrjet e saja u përplaseshin - kot.
Kur erdh muzgu i mbramjes nëpër livadhe dhe nëpër shkambijt ndigjoheshin thirrje plot idhnim dhe dhembje: "Dilooo! Dilooo! Dilooo!"
- Nano! Sa vjet kam? - pyeti nanën në shtëpi.
- Tashti i mbushë 17, bijo! - I tha nana me një dorë n'ijë e me tjetrën mbi sy, për m'u mprojtë nga rrezet e diellit.
Edhe Dila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman 17 vjet. Ashtu e shtrime, shikon qiellën e kaltërt dhe ndigjon cingaret, një të dashit të grigjës ma e hollë, dhe tjetra e lopës me za ma të trashë. Çohet herë herë e shikon bagtinë dhe prap shtrijet, me një dëshirë të vokët në gji. Sa fort Dila që i ndjen të 17 vjetat në vete! Kur në të kapërthyemit e dëshirës, ven shplakët në krye dhe ma fort shtrihet, ndjen si nder veshë dhe nder tamtha i rreh gjaku rrjedhje të forta dhe e ban me ndie edhe me dishrue ma tepër. Atëherë Dila mbyll sytë. Ashtu me sy mbyllë pret diçka. Buzët e saj të lagta e të çeluna përgjysë i terte flladi i lehtë.
Para ksaj prandvere bani një dimën acar. Bora që tashti shifet si kunorë vetëm nder bjeshkët e nalta, në dimën kish mbulue mbarë tokën. E stuhia e tmerrshme s'kish lanë pa futë borën deri ndër shpella mali dhe zgavrriqe drunjsh. Në kët acarim dimri dhe bishët e malit zbriten nëpër katunde te njerëzit. Por kta nuk i priten mirë. Bashkë me bishët e malit zbriti edhe Cubi, i cili ishte tmera për ata që kishin ndigjue për të e që nuk e njifshin. Në besë, në buk'e krypë, i ati i Diles e mbajti cubin si mik. Dhe gjatë një mueji sa ndenji Cubi në shtëpi te saj, Diles iu ba se ky Cub nuk asht ai Cub për të cilin flisnin se vret, grabit, përdhunon. Me të vërtet po at emen kishte; por jo nuk ishte ai. Cubit mik njezetekatërvjeçar i buzqeshej nana, i buzqeshej Prenda, e shoqja e re e vllaut, baba i fliste me za të butë e vllau këndonte me te. Cubi-mik ishte i mirë dhe të gjithë e nderojshin, Dila kanjëherë me dashje dhe pa dashje e shikonte në sy dhe kuqej, kanjëherë me dashje e pa dashje, tue bamë punë nëpër shtëpi, në të kaluem e prekte me krah dhe nga kjo prekje iu rritshin gjitë.
As nga armët e tija, rrypat me fishekë, pushka dhe revolja nga të gjitha këto Dila s'kish frigë. Një ndjesi e fshehtë rritej në zemrën e Dilës dhe sa ma shum ditë kalojshin aq ma e madhe bahej. Dhe ndiesia u ba dëshirë, dëshirë që të len pa gjumë.
Por një ditë, kur dielli sa një pare e madhe sermi u çfaq në qiell, Cubi shkoi. E Dila mbet vetëm me dashurinë për Cubin.
Asht e flakët dëshira e Dilës në një ditë të shkëlqyeshme prandvere kur, e shtrime në bar, ndjen se si i rreh gjaku ndër dej. Asht edhe ma e flakët dëshira e Dilës kur i ka syt'e mbyllun e me andrim vezullues don me krijue ate që s'ka. S'ka... Nuk u pa ma Cubi. E 17 prandvera të saja janë 17 thirrje të nxehta të heshtura drejtue Cubit.
Ashtu e shtrime dhe n'andrim Dila nuk desht t'i çeli syt' edhe se ndjeu mbi trupin e vet një peshë dhe prishi dihatunin e nji mashkulli e mbi buzët e veta të përvlueme një njomsi. S'i çeli syt'. Ndoshta kish frigë të mos prishi ekstazën në të cilën kishte ramë... E kur ndjeu lehtësimin e trupit i çeli syt. Por aty s'pa kend. U hodh nga ana e majt. Dila u drodh. "Ai asht! tha - Cubi!" dhe u vue në ndjekje të gjurmës majtas. Si e dehun, gjithnjë n'ekstazë. La grigjen, as që i binte ndër mend, pse kërkonte Cubin. Doli në rranxë të malit shkambuer. E thirri me emën, por bashkë me këmbët e saja që përplaseshin prej shkambit në shkamb, q'ashtu dhe thirrjet e saja u përplaseshin - kot.
Kur erdh muzgu i mbramjes nëpër livadhe dhe nëpër shkambijt ndigjoheshin thirrje plot idhnim dhe dhembje: "Dilooo! Dilooo! Dilooo!"
Vargje nga poetë shkodranë
(Gazmend Krasniqi)
Rozafa
Gjithë ditën po punojmë
E gjithë natën po na rrënohet
Legjenda
Pak mjegull mbi Buen e shpërndan çdo paqe të pari:
legjenda të nderet. Lamtumirë, o heshtje e mbramë!
kryqëzuar fatet tona e prapë të ndara!
Të gjitha vetëm për një Rozafë që s’pamë.
Po guri mbi gur, dëshmues i vetëm i mbetur,
heshton tendosur gjithmonë në fat të vet:
pa gojë, emocion, nuk ka përse kupton
si thithen tevona gjithë fuqitë tona.
Gjithkah të dalësh, asnjë krijesë e gjallë:
vetëm një emër. Me vrundull balade i flakur
flatron ngadalë e pyetje të vjetra ndërmend:
na ka ëndërr Rozafa, a ëndërr e kemi?
Mos sillet kalimesh magjike, atje tutje,
shquar vetëm nga Zoti, mendja hyjnore,
që shumë të gjorat trishtime, gëzime njerëzore
t’i duken të thjeshta aq sa s’i thua pa skuqje!
Mos ngul sa mundet flamurin e butë të ngulmit
midis mundit e gjumit, ku vuan një bulkth,
midis hijesh që duhen si burrë e grua,
në zvarrjen e ngadaltë të gurëve drejt gjuhës!
A ndoshta është ai zog i dehur nga dielli
që bredh me nge mbi ne në ajrin e qetë:
një pikë e vogël ku vë fati gishtin,
një pikë e errët ku ngrin kujtesa përjetë!
Buena shket pa tym betejash, thirrma,
pa liburne, romakë, barbarë e Teutë:
lavdia e turpi i mbretit Gent shuhen
si avujt nën pushtetin pazemër të erës.
Dhe fëmijë që dijnë të tjera
lojë luftash.
Mbi gurin e ftohtë
dhe zemra e zjarrtë e një trëndafili.
Asgjë s’do jetë si dikur, si disa
orë më parë, a në të shkuarën,
në atë epokë të artë
që mori fund me mbajtjen e besës
Tashti që baladës i duhet një stomak
me tretë pallate, shitore e kriza.
Që mundet, si bisha, të mbajë brenda
një këmbë xhinsesh firmato.
* * *
(Brikena Smajli)
Lot
Mallkimi i lumenjve
Më zuri.
Bën ftohtë në rrugë.
Këmbët më qullen në ujëra.
Por, kur qajnë shpirtrat,
Hijet u dridhen në pellgje
E zgjaten;
Në shpella lundrojnë kafshë mitike.
Flaka e qiriut luhatet në vetmi
E puth stalagmitet
E shpirtit...
Muzgut
Në muzgun tim
qan hëna pa duar
e kridhet nën vehtet nga turpi.
Qan e rrëzohet në krahë palmash
e hapa yjesh largohen.
* * *
(Shpetim Kelmendi)
Apokalips
U shemb gërmadhë e pritjes në terr
E në kafkën time të zbrazët,
Hiçi e këndoi kangën e talljes së përjetshme
Na ishte njëherë...
Dimër...
Dimër...
Ftohtë...
Zogjtë ikën nën kollitje bubullimash,
Dielli u varros pas reve
Nën homazhe vetëtimash.
Sa keq,
Çdo ditë e më tepër
Po dashurohemi
Mbas gjërave që mungojnë.
Rozafa
Gjithë ditën po punojmë
E gjithë natën po na rrënohet
Legjenda
Pak mjegull mbi Buen e shpërndan çdo paqe të pari:
legjenda të nderet. Lamtumirë, o heshtje e mbramë!
kryqëzuar fatet tona e prapë të ndara!
Të gjitha vetëm për një Rozafë që s’pamë.
Po guri mbi gur, dëshmues i vetëm i mbetur,
heshton tendosur gjithmonë në fat të vet:
pa gojë, emocion, nuk ka përse kupton
si thithen tevona gjithë fuqitë tona.
Gjithkah të dalësh, asnjë krijesë e gjallë:
vetëm një emër. Me vrundull balade i flakur
flatron ngadalë e pyetje të vjetra ndërmend:
na ka ëndërr Rozafa, a ëndërr e kemi?
Mos sillet kalimesh magjike, atje tutje,
shquar vetëm nga Zoti, mendja hyjnore,
që shumë të gjorat trishtime, gëzime njerëzore
t’i duken të thjeshta aq sa s’i thua pa skuqje!
Mos ngul sa mundet flamurin e butë të ngulmit
midis mundit e gjumit, ku vuan një bulkth,
midis hijesh që duhen si burrë e grua,
në zvarrjen e ngadaltë të gurëve drejt gjuhës!
A ndoshta është ai zog i dehur nga dielli
që bredh me nge mbi ne në ajrin e qetë:
një pikë e vogël ku vë fati gishtin,
një pikë e errët ku ngrin kujtesa përjetë!
Buena shket pa tym betejash, thirrma,
pa liburne, romakë, barbarë e Teutë:
lavdia e turpi i mbretit Gent shuhen
si avujt nën pushtetin pazemër të erës.
Dhe fëmijë që dijnë të tjera
lojë luftash.
Mbi gurin e ftohtë
dhe zemra e zjarrtë e një trëndafili.
Asgjë s’do jetë si dikur, si disa
orë më parë, a në të shkuarën,
në atë epokë të artë
që mori fund me mbajtjen e besës
Tashti që baladës i duhet një stomak
me tretë pallate, shitore e kriza.
Që mundet, si bisha, të mbajë brenda
një këmbë xhinsesh firmato.
* * *
(Brikena Smajli)
Lot
Mallkimi i lumenjve
Më zuri.
Bën ftohtë në rrugë.
Këmbët më qullen në ujëra.
Por, kur qajnë shpirtrat,
Hijet u dridhen në pellgje
E zgjaten;
Në shpella lundrojnë kafshë mitike.
Flaka e qiriut luhatet në vetmi
E puth stalagmitet
E shpirtit...
Muzgut
Në muzgun tim
qan hëna pa duar
e kridhet nën vehtet nga turpi.
Qan e rrëzohet në krahë palmash
e hapa yjesh largohen.
* * *
(Shpetim Kelmendi)
Apokalips
U shemb gërmadhë e pritjes në terr
E në kafkën time të zbrazët,
Hiçi e këndoi kangën e talljes së përjetshme
Na ishte njëherë...
Dimër...
Dimër...
Ftohtë...
Zogjtë ikën nën kollitje bubullimash,
Dielli u varros pas reve
Nën homazhe vetëtimash.
Sa keq,
Çdo ditë e më tepër
Po dashurohemi
Mbas gjërave që mungojnë.
Thursday, May 19, 2011
Xhejms Xhojs - Poezi
Xhejms Xhojsi, i ndaluar në gjysmën e dytë të shekullit 20, ishte krahasuar si “Satanai i letërsisë”. Në një ese të mrekullueshme për poetin anglez, Uliam Blejk e quan Xhojsin "ndërmjetës i botës reale dhe botës së ëndrrave" …
Ajo derdhi lotë mbi Rahun 1)
Shiu mbi Rahun bie butë, butësisht bie,
Mbi tokën ku i dashuri im i shkretë shtrihet
I trishtë zëri i tij më thërret mua, thirrje e trishtë,
Si një hënë e lindur ngjyrë gri.
Dashuri, dëgjomë
Kaq butë, kaq pikëllueshëm zëri i tij kurrë s’ka qënë,
Kurrë papërgjigje, dhe i terrët shiu si tani,
Asnjëherë s’ka rënë.
Terr zemrat tona, oh dashuri, lermë të shtrihem e ngrirë
Si zemra e tij pikëllueshëm është shtrirë
Nën gjembat e hënës gri, mykut të zi
Dhe ankimeve të shiut nëpër dhëmbë.
1)Rahun (Rahoon) emër vendi në Irlandë.
Shqiperoi: Elida BUÇPAPAJ
* * *
Ra gjithë ditën
Shiu ra gjithë ditën,
Oh, eja midis pemëve të lagura.
Gjethet shtrihen të dendura mbi rrugën
E kujtimeve.
Në rrugët e kujtimeve që të ndalojmë pak
Dhe pastaj do të ndahemi.
Eja, e dashur,
Ku unë mund të të flas më intimisht.
Shqipëroi: Faslli Haliti
Tuesday, May 17, 2011
Poezi - Martin Camaj
Leni lumejt
Leni lumejt te derdhen te gjithe ne Adrie
dhe ne detin Jon
e rrezja te lodroje me vale
per kenaqje te zemres e te mendes sone.
Vashat t'i lagun kambet n'uje
para syve tone te qarte.
Ngjyra e grunit dhe e ullinit
t'u shihet ne faqe e ne bebezat e synit
dhe kulmi i shpise te jete bungu
e pragu guri.
Kur te ulen valet
fryma jone do te matet
me gjansine e detit: atehere
do te pushojme
te kambet e bjeshkve te bardha.
* * *
Nji vjetë
Shkove në pranverë
kur kumbullat lulojnë mbi kodër
e shelgjet gjethen në lumë.
Mani n’oborr asht pjekë si tjera herë
e prroni nën shpi u tha,
xhingalla mbi plep ka britë e britë
e ti s’e ke ndie as pa.
Vjeshta kur erdh
e strehët e pullazit lëshuen
ujin n’oborr në kusi,
unë ndeja te dera tue mendue për ty.
Kur era nga bjeshka ia behi
e prroni nën shpi u tha,
dorën që në zjarm isha tue nxe
e prapova tue mendue ty
të ngrime nën dhe.
Leni lumejt te derdhen te gjithe ne Adrie
dhe ne detin Jon
e rrezja te lodroje me vale
per kenaqje te zemres e te mendes sone.
Vashat t'i lagun kambet n'uje
para syve tone te qarte.
Ngjyra e grunit dhe e ullinit
t'u shihet ne faqe e ne bebezat e synit
dhe kulmi i shpise te jete bungu
e pragu guri.
Kur te ulen valet
fryma jone do te matet
me gjansine e detit: atehere
do te pushojme
te kambet e bjeshkve te bardha.
* * *
Nji vjetë
Shkove në pranverë
kur kumbullat lulojnë mbi kodër
e shelgjet gjethen në lumë.
Mani n’oborr asht pjekë si tjera herë
e prroni nën shpi u tha,
xhingalla mbi plep ka britë e britë
e ti s’e ke ndie as pa.
Vjeshta kur erdh
e strehët e pullazit lëshuen
ujin n’oborr në kusi,
unë ndeja te dera tue mendue për ty.
Kur era nga bjeshka ia behi
e prroni nën shpi u tha,
dorën që në zjarm isha tue nxe
e prapova tue mendue ty
të ngrime nën dhe.
Larg atyne që flasin si unë - Martin Camaj
Fishkllin ere nder shelqe te ngime
me ujna prrojesh
veshtoj, te zanafillja, truemje
se si falen dreqit shpirt e korp,
be te forta
mbi gur qiell e dhe.
Jam larg atyne qe flasin si une
sa hana qe bie prej rrezje ne rreze
e pi qumesht n´vedra lanun jashte
per me vu maze.
Hutini i shkambit n´agim
dhe guri n´uje perpijne tingullin
e kuvendit te keq: n´agim
njeriu bekon diellin si une!
me ujna prrojesh
veshtoj, te zanafillja, truemje
se si falen dreqit shpirt e korp,
be te forta
mbi gur qiell e dhe.
Jam larg atyne qe flasin si une
sa hana qe bie prej rrezje ne rreze
e pi qumesht n´vedra lanun jashte
per me vu maze.
Hutini i shkambit n´agim
dhe guri n´uje perpijne tingullin
e kuvendit te keq: n´agim
njeriu bekon diellin si une!
Monday, May 16, 2011
Tuesday, May 3, 2011
Miq apo armiq - Rozafa Shpuza
Instinktivisht gishtat më kapën atë letër me format të ndryshëm nga të tjerat, ku spikaste një shkrim i imët e i rrumbullakosur. Nisa të lexoja me kureshtjen naive të njerëzve për gjërat e fshehura, edhe pse e dija se ajo s’kishte të bënte fare me impenjimet e asaj dite të lodhshme:
“Do të mbetemi miq të mirë”, - kështu më the atë natë kur u ndamë pa u puthur si zakonisht. Qysh atëherë jam bërë si fëmijë e i numëroj me gishta ditët që më ke munguar, që s'kemi folur, s’kemi qeshur, ditët kur ti, me të gjitha mënyrat, më ke shtyrë me takt që të të mos afrohem. Sot u kujtova se janë bërë shumë e u lëndova nga ky konstatim, por edhe u lehtësova, sepse më në fund e gjeta “forcën” që të largohem nga ti.
E mban mend kur provuam që ta hiqnim majin nga kalendari, se kishte shumë tërheqje mes nesh e frikësoheshim se ku do të na përplaste dallga e dashurisë? Tash erdhi tamam çasti që ta bëjmë këtë, por në kahun e zbaticës së detit veç, duke u shtyrë me forcë nga bregu, që na bashkonte. Kushedi edhe sa çaste, orë, ditë, muaj do të vazhdojmë të mohojmë e në fund do të ndihemi të ftohtë, të huaj, të parëndësishëm për njëri-tjetrin. E mbetur vetëm në këtë breg, pa tërheqjen tënde, ashtu e trishtuar dhe e braktisur, u lodha duke vrarë mendjen që të zbuloja pse vendose të më largoje nga vetja, por s’e gjeta dot. E vura shpesh zemrën në provë, por përherë arrita në përfundimin se nuk jam penduar për asgjë, vetëm kur të kam urryer fort në çastet që s’ma ktheve dashurinë që të dhurova e mbeta e ngrirë si akull pas shpinës sate, me duart të kryqëzuara në gjoks e me buzët e mpira te qafa jote.
Sot komunikuam virtualisht si miq e unë u përmbajta që të mos shkruaja në fund të mesazhit “të puth”, por vetëm “të përqafoj”, dhe kjo më dhembi fort, por arsyetova se kështu duhet e unë s'kam pse kërkoj diçka që s’më takon. E sheh se tani kam filluar të të përshtatem e të sillem me ty si me një mik të mirë? Por ti s’e di sa e vështirë është të të fus te kategoria e miqve, sepse ti ke qenë për mua te kategoria e njerëzve pa grupim, të përveçëm, të pazëvendësueshëm. Shpesh më mbytin lotët e vetja më duket e vogël dhe e pavlerë kur rri e përgjoj telefonin apo vrapoj tek ekrani i kompjuterit mos gjej ndonjë mesazh tëndin. Heshtja që buron prej tyre më bën të hakmerrem ndaj teje, që je armiku im më i madh, ndaj teje, që më bëre të arsyetoj, duke e ditur mirë se në dashuri s’ka vend për arsyetime. Po ti më thua se ne do të mbetemi miq të mirë e unë nuk kam forcë të të largoj nga vetja e të të humbas. Trupat tanë duhet të rrinë pranë pa arritur të tërhiqen plotësisht...
- Më falni, profesor! - më ndërpreu zëri i mekur i një studenteje simpatike, që rrinte përballë meje, ngjitur me tavolinën ku ishin shpërndarë fletët e provimeve që duhej të korrigjoja atë pasdite. Sytë iu pulitën lehtë dhe fjalët sikur i ngecën ndër buzët e plota kur përqendroi vështrimin te duart e mia.
- Ju kam dorëzuar diçka gabim, - pëshpëriti dhe mbeti e ngrirë dhe lotët ishin gati t’i rridhnin ndër faqe.
I zgjata mekanikisht letrën e papërfunduar dhe vazhdova krejt pa qejf të lexoja provimin e saj: “Zbulimi më i madh i Njutonit është në të kuptuarit se forca që shkakton rënien e mollës dhe ajo që mundëson lëvizjen e Hënës rreth Tokës, paraqesin manifestime të ndryshme të një force të njëjtë. Forma e tij është nxjerrë nga një përfundim logjik, sipas të cilit të gjithë trupat tërhiqen reciprokisht...”
Dola vonë nga fakulteti, me mendime të ngatërruara rreth ligjit të Njutonit dhe enigmës në do të arrite studentja ime të bëhej mike me ish-të dashurin e saj.
Tiranë, më 3 maj 2001
Monday, May 2, 2011
Subscribe to:
Posts (Atom)