Monday, October 31, 2011
Thursday, October 27, 2011
Wednesday, October 26, 2011
Vargje nga poetë shkodranë (2)
ë
... Asht hjekë vitrinash.
Shall i verdh’ asht rruga
Posht' pemëve të zhveshuna
Që qetsisht shofin vedin
N’ pasqyra gjethesh të rrzueme.
Dikush, mbas xhamit t’errët
Përgjon shiun e radhës
E din se nuk ka vend tjetër
Ku me msheh lotin e idhtë.
Kaq afër fjalëve që përbajnë thelbin tand
Edhe syt’ e verbt’ i shofin ngjyrat.
Pa titull
eci me diell n`kërthizë n`pak dhè e shumë ujna e pëllambët shtrij n`pritje
përmbi m’këputen lule e lshohem zhdukem n’ujna e tretem tretem tretem
e frymë ma nuk marr e frymë s’ka kurrkund n’pak dhè eci e n’shumë ujna
mbuloj diellin praj frymën e prekem prekem prekem gishtash t’hapun
me krena t’zatetuna posa lulesh me pa a jam a pak dheut e shumë ujnash
endi veç frymën e bartun ç`prej s`dihet kur
Rrugës
Andrrat puthin themren e dritës,
bahen puthje e ikjes,
hije antike
e asaj që u derdh syve,
u shkru pelhurës së mendjes
e vijave në dorë.
Pa pasë nji autor
as hero dhe as fajtor.
Përmallshem sot eci asaj rruge
Që hapi pranvera.
E gjithçka që nuk isha
e gjeta në pritjen tande
e gjithçka që ti pritshe
u mundova me ken.
Asgja prej asaj që mbeti jashtë
nuk iku pa u dashtë.
Klodian Kojashi
Saturday, October 22, 2011
Monday, October 17, 2011
3 poezi nga Frederik Rreshpja
Det
Hёna ikёn nёpёr mjegulla
Si varka e dhёmbjes sime.
Ëndrra ime pёr ishujt e kaltёr
Nёpёr dhёmbje, nёpёr hёnё.
Gdhenda nё breg tё detit pikёllimin tim
Vinё dallgёt dhe bёhen lotё
Si lotёt e miteve te statuja ime
Por mua asnjё vdekje nuk mё zё.
Perёndimi si vrasёs me thika ndёr duar
Nёpёr dhёmbje, nёpёr hёnё.
Tёrё jeta ime si kёto ujёra qё skuqin
Por mua asnjё vdekje nuk mё zё.
1992
Nuk ka mё zogj. Fluturimet u fshinё
Asgjё veç grunti primitiv i shiut.
Bregu mendohet tek kёmbёt e ujёrave
Duke ёndёrruar verёn qё shkoi.
Nё rёrёn e harresёs unё mbledh
Qeramikёn e portretit tёnd.
Sa e shkurtёr kjo verё, o Zot!
Njё grusht rёrё dhe njё grusht diell.
Tёrё kalendari i verёs vetёm me njё tё shtunё
Dhe tёrё e shtuna vetёm me njё puthje!
Shkallё-shkallё nёpёr muzg ylli ngjitet nё heshtje
Me sytё plot lotё.
Trёndafili çeli nё kopsht mu si njё psherёtimё
Zёra tё largёt vinё e vdesin te kjo erё.
Zemra ime, si mё harrove kёshtu!
Tuesday, October 11, 2011
Namë apo urim...
(Rrëfim për një lokal, ku dikur nuk kapërdiva dot as ujin)
Është mrekulli ta pish kafen e nxehtë në një mëngjes të ftohtë, kur xhamat e lokalit vishen me avull e melodia e ekspresit të ngjan me lokomotivën e trenit, që po niset të të çojë në atë stacion, ku të pret dikush i akulluar nga malli... Eh, sa rrokopujë i kam mendimet në kësi ditësh, ndaj, si për të vënë pak rregull ndër to, rrufita si e përhumbur kafen me vështrimin e tretur kushedi se ku.
E ardhur rrëmujshëm, mes ditëve monotone, të përlyera nga pluhuri i asfalteve moderne, të djegura prej diellit që i kishte kaluar vakti e jargavitej si pa kuptim, dita e sotme i struku të gjithë nën rrobat e trasha, i shkretoi stolat e parqeve, u dha jetë reve anemike e nur qiellit vjeshtak. Jashtë xhamit melankolik të lokalit, era rrokte si e marrë gjithçka gjente përpara e gjethet vorbulloheshin si të shastisura pa e ditur stacionin final. Shiu i një nate më parë kishte shpërlarë trotuaret me bordura ekstravagante, pullazet vetmitare të vilave të vjetra dhe grilat e modifikura plastikë të pallateve, që më kot rrekeshin t’u ngjasonin atyre prej druri.
Lokali zhurmonte si koshere dhe ekspresi s’lodhej së shfryri, duke lëshuar aromë marramendëse. Më shkëputi nga ky meditim zëri i mekur i një djali që po fliste në celular, krejt ngjitur me tavolinën time. Ndonjë fjalë kapërdihej nga emocionet, por ai prapë mundohej ta ndërtonte fjalinë nga fillimi, duke përsëritur si në jerm Era, Era, Era... U bëra kurioze. Më magjepsi zëri i tij e të dukej sikur lutjet përhapeshin mes tymit të duhanit që endej nëpër lokal, ndërsa qepallat duhej t’i puliteshin shpejt për të penguar lotët. Sa do të doja t’ia shihja sytë, por ishte e padrejtë t’ia cenoja atë çast intim. Rastësisht, karriget tona kishin qëlluar aq afër, saqë as zhurma e ekspresit, as tingujt e ëmbël që kumbonin nga amplifikatori i varur në mur s’mund të më pengonin të përpija çdo detaj të atij monologu. I kam adhuruar përherë meshkujt që përloten nga dashuria, ndoshta ai çast dobësie i ka bërë më të ndjeshëm e më të sinqertë, ndoshta përkëdhelja veç tekat e mia duke i parë ashtu si të nënshtruar, ndoshta ... Po ku e gjeti ky djalë të ulej afër meje tamam sot, kur s’po dija ku ta përplasja mallin tim!?
Atij s’i bënte përshtypje asgjë, as njerëzit që hynin e dilnin, as banakierja thashethemaxhije që ia kishte ngulur sytë, as retë e rënduara që ishin gati të shkundnin shiun, atje jashtë xhamave të avulluar të lokalit.
- Era, pse s’erdhe? Unë të prita deri vonë në stacion.
- ...
Karrigia e tij lëvizi e nervozuar e gërvishtja që shkaktuan këmbët e saj në pllakat e rrëshqitshme më rrëqethi. Piva edhe atë pak kafe të ftohtë që kishte mbetur në filxhan dhe ndoqa me sy, si e hipnotizuar, disa rrëke uji që kullonin si lot artificialë manekinësh, aty-këtu mbi xhama.
Karrigia e tij lëvizi e nervozuar e gërvishtja që shkaktuan këmbët e saj në pllakat e rrëshqitshme më rrëqethi. Piva edhe atë pak kafe të ftohtë që kishte mbetur në filxhan dhe ndoqa me sy, si e hipnotizuar, disa rrëke uji që kullonin si lot artificialë manekinësh, aty-këtu mbi xhama.
Të qeshurat e shkujdesura të disa studenteve në tavolinën përballë i ndërprenë për pak çaste pëshpërimat telefonike, por nga frymëmarrja e shqetësuar kuptohej se djali po dëgjonte shfajësimin e Erës prej kushedi cilit stacion të pikëlluar nga pritjet. Atë çast i urreva të gjithë ato që s’vijnë ndër takime, ato që s’presin ndër stacione... Nuk e di pse më preku thellë ajo telefonatë e isha gati t’i thosha një mijë fjalë të ëmbla djalit të panjohur.
Dita jashtë filloi të errej nga retë gri që u ulën ngeshëm, sikur u bënë kurioze për çudirat e këtij qyteti mjeran, që s’arrinte t’i bënte të lumtur banorët e tij. Filxhani i kafesë dremiste i boshatisur, ndërsa ekspresi vazhdonte të fishkëllente përmallshëm si lokomotivë. Tani nga tavolina afër meje vinin ca psherëtima të lehta e dukej sikur gjithçka po shuhej, si zjarret afër detit që s’i bëjnë dot ballë furisë së baticave. Por atë çast kumboi si jehonë theqafëse një namë apo urim, që s’e kisha dëgjuar kurrë më parë:
- Eh, ty të vraftë reja!
Si për ironi, pas asaj pasthirrme, qielli flakëroi nga një vetëtimë e beftë e bubullima që e pasoi bëri që përreth të mos pipëtinte më askush. Dera e lokalit u përplas frikshëm e djali u zhduk në trotuarin e ngushtë, ku era lajkatare hallakatej ndër pikat marroqe të shiut që sapo kishte filluar.
10 tetor 2011
Sunday, October 9, 2011
Saturday, October 8, 2011
Wednesday, October 5, 2011
I kam marrë inat fjalët - Rozafa Shpuza
Kanë kaluar shumë kohë qysh atëherë. Aq shumë kaluan, sa unë harrova të numëroj gjethet që ranë, shirat që u derdhën, qiejt që u ngrysën, borërat që u shkrinë. Të gjitha u harruan e të vetmet që mbetën janë fjalët që thamë. E ashtu, krejt indiferente, ato me kokëfortësi vazhdojnë të nxijnë mbi fletët e bardha. Fjalë, fjalë, sa shumë fjalë të kërrusura nga emocionet, lotët, malli, premtimet. I perceptuam ato fjalë, i shkruam, i ndjemë e ato na krijuan mijëra përkëdhelje shpirti, mijëra fantazi rrebele, mijëra epshe të zjarrta, kurse tani kanë mbetur krejt të braktisura mbi këtë ekran të lëmuar e memec.
- Sa bukur shkruan!
- I ndjej fjalët, prandaj të duken të bukura.
Sa shumë fjalë, sa shumë!!! Secila ka peshë, por ashtu të bashkuara ndër fjali janë të parezistueshme. Mund të kapërcejnë dete me tallaz e të të sjellin paqe, të fluturojnë si pulëbardhat e të të sjellin dëlirësinë, të enden si fluturat e brishta e të të sjellin delikatesën, të puliten ndër qepalla e të të sjellin joshjen e flladeve, të të godasin në zemër e ti të çmendesh prej dalldive të shpirtit. I kam të gjitha këto fjalë, i kam të miat, më kushtohen vetëm mua, unë jam protagonistja e kësaj kryevepre me kaq shumë akte... Por nuk të kam ty. A thua kanë vlerë fjalët pa ty? E si mund të kenë? Po ti, a mund të ekzistosh pa këto fjalë? Kurrsesi. Ti pa këto fjalë do ishe i huaj, do ishe i ftohtë, i zakonshëm, siç mund të jetë dikush që e kam takuar rastësisht në rrugë.
Sillem ndër këto fjalë e s’i gris dot si fletët keqeshkronje, s’i hedh dot si diçka të konsumuar që s’më duhet më, s’i fshij dot me gomë siç bëjnë fëmijët me vizatimet e tyre. Ç’të bëj? Janë aq shumë e kanë përpirë në thellësinë e tyre ditë me diell e të qeshura të hareshme, rrëke shiu e djegie nga malli, akullsi kristalesh bore e ngrohtësi shpirti. Ti je larguar e ke lënë pas kaq shumë, ke lënë pas një jetë, që përpëlitet e trazuar mes këtyre fjalëve. Ndoshta atëherë ramë në kurthin e baticave lajkatare e s’deshëm t’ia dinim për zbaticat idhnake.
I kam marrë inat fjalët. Dikur ato na joshën me magjinë e sirenave, por ne s’e patëm forcën e Odisesë që të lidheshim pas direkut të anijes e të përballonim tundimin. Na pëlqeu ajo melodi fjalësh e u marrosëm pas tyre. Tani ato zezojnë ndër fletët e bardha e sikur e kanë humbur ritmin.
- Më ktheni edhe një herë prologun, ju lutem!
- Ne mund të të ofrojmë veç epilogun. Këto janë rregullat tona, – më përgjigjen fjalët krejt të pacenuara nga lutjet e mia.
I trembesha përherë këtij epilogu e doja që ai të mos vinte kurrë. Por rregullat e fjalëve janë strikte e s’të lenë të hallakatesh ndër to si të të dojë qejfi. Çdo prolog ka edhe epilogun e tij, kjo është e pandryshueshme, e përjetshme. Ah që s’i duroj fare rregullat! As gjërat strikte! Sa inat i kam marrë fjalët. Por pa to s’do të mund të bëja dot asgjë. Pa to s’do të të njihja as ty. Pa to do belbëzoja pa mundur t’i shpreh emocionet, pa mundur të nxjerr jashtë dufin, pa mundur të të doja e të të urreja.
A thua do të frikësohen fjalët nga inatet e mia e do të më braktisin? Po edhe nëse s’më braktisin, a do mund të shkruaj më fjalë kur s’kam kujt t’ia drejtoj? Si mbeta kështu mes fjalësh e imazhit tënd, pa mundur të kuptoj se kë doje më shumë, fjalët që të thashë apo mua...
5 tetor 2011
Tuesday, October 4, 2011
Monday, October 3, 2011
Subscribe to:
Posts (Atom)