I fërkoi mirë duart me njëra-tjetrën e mezi mundi të mbante mes tyre copën e vogël të sapunit të tepruar në cepin e lavamanit të cikatur, që s’mbahej mend qysh kur ishte vendosur në atë cep barake. Pas çdo dite të lodhshme ai e kryente këtë rit vetmitar duke u lutur që me ujin, i cili i rridhte furishëm ndër gishta, të hiqte nga vetja dhimbjen e asaj ngjarjeje e mos t’i shtonte jetës së tij të tjera vuajtje. Ishin të rralla, shumë të rralla ditët kur nuk i duhej të përcillte me shpirtin copë kortezhet e përmalluara të të afërmeve të atij që tanimë prehej në atë kuadrat të paqtë..., kuadrat të gërmuar me aq mundim prej tij. Por askush s’e vinte re, askush s’e përshëndeste, askush s’ndalej ta falënderonte për punën e tij e t’i jepte një cigare, por të gjithë kalonin të përkulur nga dhimbja duke zvarritur hapat.
Ishin bërë shumë vjet që luante rolin e personazhit anonim në këtë tragjedi me shumë akte, por pas saj, në buzëmbrëmje, ngutej të mbyllte siparet e të çapitej i rraskapitur në kthinën e tij të vjetër e të harruar. Megjithëse kishte dalë me kohë në pension, punonjësit e bashkisë nuk gjenin dikë tjetër që ta zëvendësonte, ndaj ai vazhdonte të merrte çdo ditë porosi dhe t’i kryente ato me përkushtim të madh. Ndiente njëfarë lidhjeje shpirtërore me ato objekte të heshtura që ndaheshin në tri kategori: të vogla, të mesme dhe të mëdha, dhe ai ishte shumë i saktë kur gërmonte dheun kryeneç që i bindej me vështirësi piketimeve të bëra me ca pyka të drunjta të bashkuara me një spango të trashë.
Pranvera dhe vjeshta ishin stinët e preferuar për të, se dheu, që ishte njomur nga shirat e shumtë, shkrifej me lehtësi, kurse në dimër e në verë temperaturat ekstreme e bënin atë të ngjeshur e të pajetë dhe kazma përplasej mbi të e nervozuar pa mundur të zhvendoste sasi të mëdha. Kjo gjë e lodhte dhe e sfiliste plakun e gjorë, se muskujt e krahëve ishin lëshuar krejt e duart e mëdha e kishin humbur forcën e dikurshme. E kështu, çdo mëngjes, me telepatinë e një gjeniu, ai e parashikonte se sa punë do të kishte atë ditë dhe llogariste me hollësi se cilët ishin muajt më të zymtë në atë parcelë të heshtur gjigante që rrethohej me një gardh elegant telash, i cili kryente vetëm funksion dekorativ, se askush nuk tentonte të futej aty.
Dy fëmijët e tij ishin martuar e kishin ikur larg, kurse e shoqja kishte vite që prehej nën një selvi gjelbëroshe pak të anuar nga era. I afrohej shpesh asaj selvie e zemra i qante kur përhumbej ndër kujtimet e rinisë e ashtu, me lot ndër sy, i lutej që ta priste edhe pak se shpejt do të ishin prapë bashkë si dikur. Këto fjalë ia thoshte çdo Vit të Ri, kur bora zbardhte mermerët memecë e gjithë njerëzia gëzonin. Po ç’gëzim do të kishte ai, përveç ndonjë kartoline nga përtejdetit me fjalët standarde në fund të saj: “Na vjen shumë keq që s’mundëm të vinim dot këtë Vit të Ri, por të premtojmë se vitin tjetër do të jemi patjetër atje.” Ai e dinte fort mirë se premtimi i tij nën atë selvi qyqane ishte i ndjerë e do të realizohej këtë vit, ndryshe nga premtimet e kartolinave shumëngjyrëshe që përsëriteshin e mbesnin në ndonjë cep të mykur sirtari të komosë së vjetër të martesës. Nuk e habiste më telepatia e tij, ndoshta për faktin se duke u endur çdo ditë mes atyre kuadrateve të bardha, të radhitura me një perfeksion të dhimbshëm, kishte arritur të komunikonte me të përtejmen e kjo gjë i dukej krejt normale.
Nga përvoja e tij e gjatë kishte mësuar t’i ruhej shkurtit, se ai ishte i pabesë e me ngricat e tufanet e acarta bënte që të gjallët të dukeshin më të akullt se miqtë e tij të padukshëm. I druhej fort këtij muaji e do të donte që ai të ishte edhe më i shkurtër se aq, edhe pse kishte më pak punë ato ditë, se të gjithë strukeshim afër zjarrit e me një çaj të nxehtë sikur e hidhnin pas krahëve, pa iu dashur të vizitonin atë vend të rrethuar me gardh elegant.
Atë vit, si për çudi, filloi t’i rrumbullakoste të gjitha ditët e shkurtit në kalendarin e varur mbi murin e plasaritur, që s’i dallohej më ngjyra e lyerjes së fundit, e kur shkoi te 28-ta mori frymë i lehtësuar se mendoi që i shpëtoi atij muaji idhnak e do kishte kohë deri në pranverë të mbante premtimin e tij.
Në mëngjes, kur dikush trokiti për porosinë e ditës, e gjeti të pajetë me sytë nga kalendari, ku kishte mbetur e parrumbullakosur vetëm data 29 shkurt.
20 maj 2011
(Marrë nga libri "Kohë ikonash")
