Ajo donte të mos mendohej më për asgjë, të humbiste mendjen, të mos e mbushte zemrën me andrralla të kota dhe pa kuptim. Shtëpia i ishte bërë varr dhe e niente se duhej, patjetër, të dilte në rrugë, midis njerëzve, për të mos u marrosur nga tmerri. Shpresonte se me ato njëqind korona kishte blerë nga tjetra, së paku, disa ditë liri dhe vendosi të merrte guximin për të bërë një shëtitje, jo aq për të blerë gjëra të ndryshme që i nevojiteshin, se sa për të mbuluar para të gjithëve në shtëpi sjelljen e saj të ndryshuar që kish rënënë sy. Tani kishte një mënyrë të veçantë për të dalë nga porta e shtëpisë: hidhej në mes të turmës në rrugë, me sy të mbyllur, si nga një trampolinë dhe, sapo ndiente nën këmbë asfaltin e fortë dhe rrymën e ngrohtë të njerëzve rreth saj, ecte përpara me një nxitim plot nervozizëm, aq shpejt sa mund të lejohet, për një zonjë pa rënë në sy; gjithmonë përpara, si e verbër, me sytë e ngulur në tokë dhe frikën që s’i ndahej, se mos haste përsëri atë shikim të rrezikshëm. Nuk dinte në e përgjonin apo jo, dhe bile as që donte ta dinte. Megjithatë e ndiente se vetëm për këtë mendonte dhe trembej kur, rastësisht, e prekte dikush në kalim e sipër. Çdo tingull zëri, çdo hap që i vinte pas, çdo hije që i shkiste anash i shkaktonte një dhembje të padurueshme në nerva. Vetëm kur ndodhej në automobil ose në një shtëpi të huaj, merrte me të vërtetë frymë.
Përktheu: Mahmud Bobrati
No comments:
Post a Comment