Hapa nëpër shkallë - Rozafa Shpuza

E kishte pasur të vështirë kur mori vendimin për t’u larguar nga qyteti i saj. I duhej të linte pas gjithçka: gëzimet dhe zhgënjimet, arritjet dhe humbjet, miqtë dhe armiqtë, dashuritë dhe psherëtimat. I duhej të linte liqenin me perëndimet e mrekullueshme, kalanë e përqafuar nga dy lumenj arrakatë, Alpet me borë e bëma kreshnikësh. Gjithçka do ta niste nga e para. S’ia vinte dot emrin vendimit të saj, por e dinte se do të përballej me një qytet të panjohur, me pallate që të zinin frymën, me rrëmujë makinash, me autobusë të bindur urbanë, me njerëz indiferentë që s’flisnin dialektin e s’kuptonin humorin e mrekullueshëm të qytetit të saj. Do t’i mungonin kafet me miqtë, xhirot në pjacë, lulet në ballkon, do t’i mungonte biçikleta, mikja e saj besnike.
Dita e parë në atë qytet ishte pa asnjë emocion. Rruga nga stacioni i trenit deri në shtëpi iu duk e gjatë. I sistemoi disi gjërat e saj e mezi priti pasditen që të dilte për një kafe. Do ta pinte vetëm atë kafe dhe teksa po çapitej përhumbshim u çudit kur dëgjoi dikë që ta thërriste pas krahëve. Një buzëqeshje dhe një përqafim mikesh do të mjaftonin për t’i larguar mërzinë që po e pushtonte. Vjeshta ishte shtruar ngeshëm dhe kishte mbështjellë me petkun e saj gjithçka të zinte syri. Era ledhatonte butësisht të verdhën në të kuqërremtë të gjetheve, që mbaheshin me mundim nëpër degë, me shpresën se do të rezistonin edhe ndonjë ditë pa iu shtuar tapetit të butë të parqeve.
Ditët ndiqnin njëra-tjetrën dhe secila sillte diçka të re në jetën e saj. Në fundjavë e kishte lënë të takohej me miken e fëmijërisë, së cilës mezi priste t’i tregonte përjetimet e saj në atë qytet të madh. U mor pak më gjatë me veten në pasqyrë e u nis disi e shqetësuar me një adresë tepër të ngatërruar në dorë. Do të mësohej edhe me këto adresa të çuditshme, jo si në qytetin e saj, ku shtëpitë e vjetra me pullaze tjegullakuqe e me dyer oborresh me reze s’të lodhnin aspak për të gjetur dikë.
As bëhej fjalë për ashensor ndaj filloi t’u ngjitej më përtesë shkallëve, vende-vende të thyera. Ngjitej e lexonte emra njerëzish të panjohur nëpër dyert e blinduara. I hidhte hapat avash, sepse s’donte të shkonte e djersitur. Askush s’pipëtinte. Dëgjoheshin veç boritë e makinave poshtë në rrugë. Pas pak ndjeu një palë hapa që po ndiqnin të sajtë. Nuk dukeshin si hapa femre, përndryshe do t’i dallonte nga kërcitja e takave të larta. “Do të jetë ndonjë banor i pallatit”, - mendoi ajo dhe u mundua t’i lironte rrugë, meqenëse shkallët ishin shumë të ngushta. Por jo, siç dukej ai ishte xhentil dhe nuk deshi të kalonte para saj.
Në kthesën te sheshpushimi i shkallëve ajo vuri re konturet e njeriut që e ndiqte. Ishte një djalë i gjatë, i veshur me një këmishë blu të errët. Kaq mundi të fiksonte këtë herë. Vazhdoi të ngjitej, por tani s’bëhej më fjalë për hapa të avashtë e të qetë. “Me siguri do ndalet në këtë kat”, - mendoi me vete. Por hapat e ndiqnin krejt indiferentë, pa u shqetësuar aspak për vramendjet e saj. Frymëmarrja iu bë më e shpeshtë. Hapat i hidhte më me nxitim. Në sheshpushimin tjetër mundi të fiksonte edhe detaje të tjera të njeriut pas saj: ishte brun, kishte një palë pantallona xhinse të errëta, mbante në krah një çantë të vogël burrash me rrip të gjatë.
“Trak-trak! Trak-trak!” - dëgjoheshin hapat, që kishin gjetur mirëkuptim mes tyre dhe ndiqnin një ritëm të përbashkët. I humbi qetësia, filloi të kishte frikë, trupi iu mbush me djersë. Ç’donte pas saj ai njeri, që as fliste, as s’i afrohej më shumë se ç’duhej, as ndalej në ndonjë kat, por vazhdonte ta ndiqte indiferent nëpër shkallë. Filloi të bëhej konfuze. S’kishte kohë të ndalej e të qetësohej pak, se hapat hidheshin instinktivisht, sikur të ishin kurdisur që të ndaleshin veç në katin e gjashtë. “Trak-trak! Trak-trak!” Tani mund të ndiente edhe parfumin që kishte hedhur, edhe frymëmarrjen e tij. Kishte mbetur edhe një kat. Askush tjetër s’dukej nëpër shkallë, veç dy palë hapa që ndiqnin njëri-tjetrin me një ritëm të përbashkët. Mallkoi veten që e kishte lënë atë takim, ndërkohë që zemra i përpëlitej nga frika dhe ankthi. Mos vallë kjo ishte mikpritja e këtij qyteti?
Më në fund mbërriti në katin e gjashtë dhe pa derën përballë, që ishte shpëtimi i saj. Tërhoqi këmbët zvarrë dhe u ndal, me shpresën se hapat që e ndiqnin do të vazhdonin edhe pak më tutje në korridor për t’u ndalur te ndonjë derë tjetër. Por jo, hapat u ndalën po tek ajo derë, krejt afër saj. Tani të dy qëndronin përballë njeri-tjetrit dhe për herë të parë u panë në sy. U ngurtësua pa qenë në gjendje të bënte më asgjë, duke marrë frymë me shpejtësi e duke përpirë të gjitha lëvizjet e djalit dhe u mbështet e pafuqishme te muri kur ai ngriti dorën për t’i rënë ziles. Sytë iu errën për një çast.
Kur u përmend, pa një çift të përqafuar para saj dhe dëgjoi zërin e shoqes, që e ftonte të hynte brenda...

Tiranë, 13 tetor 2010