Sekreti i Hënës - Rozafa Shpuza

Sot ra shi gjithë ditën. Pikat përplaseshin e rrokulliseshin nëpër xhamat e dritareve si lotët në sytë e mekur të një vogëlusheje. Shiu binte pa pushim, si të donte që, si ato amvisat e mira, të shpërlante pluhurin nga rrugët, pullazet, gjethet, sepse gjithçka duhej të ishte perfekt sonte, kur Hëna do të ishte tamam pesëmbëdhjetëshe. Pati shumë pëshpëritje mes njerëzve e u nxorën nga harresa shumë besëtytni. Gratë vrapuan të kthenin filxhanët e kafesë e klerikët thanë njëmijë lutje. Gishtërinjtë e pleqve shpejtuan të rrokullisnin tespihet e rruzaret, por askush s’e dinte se ç’sekret do t’i thoshte Hëna Tokës. Dita u end pa ia vënë veshin njeri e pusetat shkarkuan të lodhura gjithë ujin e shiut, por asnjëri s’e kishte mendjen te këto vogëlsira, sepse të gjithë prisnin ç’do të sillte nata.

Kam kohë që e pres në dritare, por retë indiferente s’duan t’ia dinë për padurimin tim. Duket sikur të gjithë janë në ankth. Dëgjohet vetëm fëshfërima e lehtë e pemëve të oborrit, që këto ditë kanë çelur lule të bardha e rozë e sonte përkëdhelen ëmbël nga një fllad i ri pranveror. Pëllumbat ndër hatullat e shtëpisë gugatin e s’gjejnë qetësi, një qen i hungërin hënës së fshehur, një derë e vjetër oborri çjerr qetësinë e mbrëmjes, ndërsa një grua në katin e pestë të pallatit përballë nder me kujdes çarçafët e bardhë në telat e vendosur jashtë ballkonit. Por retë vazhdojnë të qëndrojnë pezull e përtej tyre duket veç një dritë e zbehtë, që herë pas here provon të depërtojë mes tyre, por ndihet e pafuqishme. Ç’do t’u thotë vallë sonte Hëna njerëzve? Pse të gjithë janë të magjepsur pas saj? Askush s’e di, as fallxhoret, as klerikët, as astronautët, por të gjithë kanë një shpresë, kanë një dëshirë, kanë një sekret për t’ia rrëfyer.

Provoj t’i thërras Hënës me shpresën se ajo do ta dëgjojë ulërimën e shpirtit tim e do t’i largojë retë si të ishin pezhishka, që po ia marrin frymën, por jehona ma kthen krejt ftohtë përgjigjen e saj: “Vdes vetëm dashuria për të cilën nuk ëndërron më.” Kapërdihem, sytë më mbushen me lot e fjalët më mbeten në grykë. Çarçafët në katin e pestë zbardhin si fantazma e ia shtojnë misterin qiellit të pahënë. Nga perëndimi, ku horizonti është ende i skuqur, vijnë ushtimat e baticave e zbaticave, që sonte do të jenë më të vrullshme se kurrë. Peshkatarët kanë ulur velat e janë në mëdyshje nëse duhet t’i hedhin apo jo rrjetat në det. Hëna do të jetë më magjepsëse se kurrë sonte e deti ka rrezik të tërbohet nga bukuria e saj, por ajo po rri ende e fshehur e s’do t’ia dijë as për zemërimin e tij.

Provoj përsëri ta thërras. E ndiej më shumë se kurrë nevojën për ta pasur afër atë që ka marrë formë të mjegullt në sytë e mi të përlotur nga malli. Kam ëndërruar në netët pa gjumë e Hënën e kam pasur mike besnike, por pse sonte, kur është më afër meje, ajo më fshihet e s’e dëgjon klithmën brenda shpirtit tim. A thua mallin tim e kanë marrë valët e deti s’do të ma sjellë përsëri atë? Ua kam pasur përherë frikën zbaticave, se me tërheqjen e tyre janë të afta të gllabërojnë psherëtima e të lënë mijëra lutje e puthje të enden në stuhinë e kripur, pa mundur kurrë të shkojnë në destinacion.

Kam një pështjellin ndjesish. Duart më janë mpirë në parvazin e njomur nga shiu i paradites e sytë më janë lodhur nga shikimi për një kohë të gjatë në hapësirën mes reve të murrme. Ajri i mbrëmjes është krejt transparent e njerëzit pëshpëritin nën zë dëshirat që do t’i thonë Hënës. Dalëngadalë pëshpërimat mblidhen në ajrin e lagësht e duke u përplasur fort në hapësirën mes Tokës e Hënës krijojnë një jehonë të fuqishme, më të stuhishme se tallazet e detit zemërak, më të ëmbël se flladi i pranverës adoleshente, më gugatëse se kënga e mijëra pëllumbave, ndaj këtë herë Hëna s’i bën dot ballë tundimit e nxjerr tërë naze kokën nga retë. Një dritë e artë përqafon Tokën e psherëtimat qetësohen, detet zbutin baticat e zbaticat për t’u dhënë shenjë peshkatarëve të hedhin rrjetat, pëllumbat qetohen për t’u çlodhur pak për fluturimin e mëngjesit në qiellin pa re dhe sytë e gjithkujt puliten në shenjë paqtimi për sekretin që i ka rrëfyer Hënës. E ashtu, e mbarsur me mijëra sekrete, dëshira e shpresa njerëzish, Hëna vazhdon t’i sillet Tokës për të shpërndarë mesazhe mirësie, për të bashkuar zemra të copëtuara nga malli, për të mbajtur gjallë ëndrrën e gjithkujt...

Tiranë, 29 mars 2011