(Meditim për tim atë...)
- Merr një letër e shkruaj! – belbëzonte me vështirësi nga krevati i ngritur pak te pjesa e kokës e ky refren përsëritej shpesh në atë dhomë të vogël pa asnjë orendi rrotull. Unë ulesha afër tij e bëhesha gati të shkruaja. Jashtë mbretëronte akullsia e atij dimri të ftohtë e të lagësht. Shiu s’pushonte e rrëketë jargaviteshin xhamave aq furishëm sa mezi të linin të dalloje se cila pjesë e ditës ishte.
- Ç’të shkruaj? – e pyesja lehtë, si të druhesha mos i hiqja atë imazh nga sytë e kaltër, që më depërtonin e më thoshin shumë, por që nganjëherë bëheshin aq enigmatikë sa më stepnin. Vija lapsin mbi letër e prisja me padurim ç’do të shqiptonin buzët e tij që flisnin përditë e më pak. Por ai heshtte. I fërkoja lehtë ballin si t’i lutesha që të më thoshte diçka, por sytë e kishin humbur shkëlqimin e mëparshëm e ishin drejtuar nga retë e ngarkuara që veçse shfrynin dufin e tyre.
Përhumbesha shpesh në qetësinë e urryeshme të asaj dhome e mundohesha të kuptoja se ç’po përjetonte ai trup i ngurtë, të cilit s’i bindeshin më gjymtyrët, ç’ëndërronin sytë që e kishin humbur shumicën e kujtimeve. S’e besoja dot se si u shkapet mbi të ai fat i mbrapsht dhe e katandisi në atë gjendje, por tashmë isha e pafuqishme ta zhbëja atë që kishte ndodhur. Përpiqesha të komunikoja me të, por ngaqë e dija se s’mund të më jepte dot përgjigje, i lexoja poezi e sapo vargjet fillonin të rimonin, sytë i përloteshin e buzët më kot lëviznin për të nxjerrë ndonjë tingull. Kishte lexuar aq shumë ai burrë i urtë që rrinte i tjetërsuar pranë meje, por tani i flisnin veç sytë, se asgjë tjetër s’mund të komandonte në trupin e tij të ligështuar.
S’kishte bërë vaki që ajo stinë të sillte aq shumë përmbytje e shiu të vazhdonte pa as më të voglin pendim për javë të tëra. Për të sprapsur sado pak monotoninë, kisha hequr fare perdet nga dritaret e grilat s’i mbyllja më, e bindur se melodia e përmallshme e shiut ishte e vetmja që i përshtatej asaj atmosfere të ankthshme. Ndër mure kisha varur shumë fotografi, duke menduar se portretet e njerëzve të dashur do të kishin magjinë t’i sillnin ndër mend ngjarje që kujtesa e tij e sfilitur i kishte strukur diku në terr, por dyert e saj refuzonin të hapeshin e sytë i bëheshin më të ujshëm e më të turbullt.
- Merr një letër e shkruaj! – vazhdonte të belbëzonte si në jerm e unë afrohesha me padurimin e beduinit para oazit, për të pësuar zhgënjimin e mirazhit. Kjo heshtje më frikësonte dhe krejt e çorientuar mundohesha të deshifroja mesazhin e syve. Fantazia ime e lodhur nga pagjumësia e përballja me shpresat e fikura më kthente në kohë e më bënte përsëri një vocërrake, që rrinte në prehrin e të atit e dëgjonte atë zë të qetë t’i tregonte përralla të mrekullueshme. E vocërrakja rritej me ngrohtësinë e atij zëri pranë e bisedat rimonin si vargjet e poemave...
Kanë kaluar shumë kohë që atëherë. Dhomës iu shtuan orenditë e dritaret u pajisën përsëri me perde. Dimrat i zbutën inatet e shirat e ulën furinë, por jehona e refrenit të mekur që belbëzohej nga buzët e ngrira më ka mbetur në kujtesë e më pëshpëritet si mërmërimë ujëvare në ditët e mia të harrakatura. E dëgjoj tek më thotë “gëzohu” kur jam e trishtuar, “zgjohu” kur jam e përgjumur, “guxo” kur jam në mëdyshje, “dashuro” kur përtypem ta pohoj këtë ndjenjë. Sa herë nis të shkruaj për të gjitha këto, më duket sikur po deshifroj mesazhin e syve të tij, sikur po i qetësoj shpirtin e lënduar nga fati i mbrapsht, sikur po vë në vend atë amanet që ma përsëriste aq shpesh, pa zë, im atë.
3 qershor 2011
( Marrë nga libri "Kohë ikonash")
No comments:
Post a Comment