Kam nji
parandjenjë memece përgjatë gjitë vitit, por kur trokasin përvjetorët e ngurtësuem,
gjendem bosh dhe pa asnji arkapi ngushëllimi. Ato ia behin të pacenuem prej
theqafjes së stinëve që përpihen bri vorbulla ndjesish dështake, heshtojnë të
pajoshuna prej muzgut e agut... Përvjetorë të tillë kapërthehen në tezgjahun e
ditve të kalendarit që ka vetëm nji datë të zijueme..., të tjerat, si
numrorë të pakuptimtë, stivohen krejt indiferente. Ditët që rradhiten para
kësaj humbnaje janë të mbarsuna me shpresë, me ankth, me lutje..., kurse të
tjerat që vijnë pas i përgjasin karvanit të ngjizun me dhimbje të pashlyeme.
Në
autobusin që kalamendet si i përhanun në gjoksin e mjegulluam të nades nji za i
fikun më pëshpërit qetësisht:
- Ke krejt hijen e saj...
- Nadja e mirë! – i mërmëris atij
burri të kërrusun, dikur mik i afërt me prindërit e mi.
Tamam sot
e bani këtë konstatim ky plak flokëbardhë?! Çudi, kurrë nuk i kam vue re hijet
që zhvendosen mbas siluetave, por ndjej se tashma hija e saj asht kaplue mbas
meje dhe më drejton përkah rruga që rrin pezull nën petkun e vjeshtës. Vesa
lojcake më stërpikë me bulza të prarueme e më ban me harrue se pak ma parë isha
zvoglue sa lamshi që mundet me u strukë në grushtin e shtrënguem fort.
Tue ecë
në bordurë, mbështjellë prej ripërtrimjes që më pulson në shpirt prej hijes së
nanës, ndjej se si davariten ndër pellgjet e mbasshiut kujtimet e hidhta të
atij cak-përvjetori, kur s’pata za me folë, s’gjeta prehën me shprazë dufin e
shpirtit, nuk hasa nji palë sy që të dallonin lotin e paderdhun...
Ehhh, e
di mirë se përvjetorët e ngurtësuem kanë me trokitë parreshtun, e unë, si
gjethe e përflakun vjeshte, që s’dihet edhe sa ka me i rezistue tërbimit të moteve,
kam me u hapërda në kapërcyell të reales e të përtejmes: herë e brishtë, herë e
trishtë, herë e bjerrun, herë e lumtun...
Rozafa Shpuza
12
shtator 2013
No comments:
Post a Comment